صحنِ بی‌بی زینبه رویایِ پروازم، وای

تصویر رفیقمو که میبینم بازم، وای

با دردِ جدایی می‌سوزم و میسازم، وای

اون لحنِ عجیب کلامشو یادم هست، وای

دائم میگفت‌ هرکی‌ شهید‌ نشه‌ بازنده‌ست، وای

آخر رویِ دامن زهرا چشاشو بست، وای

نمیدونم دمِ آخر تویِ غربت کجا جون داد

دست‌ رو سینه‌اش‌ گذاشت‌ شاید‌ رو به‌ کرببلا جون‌ داد

سلام ارباب دو دنیا شهید راهتُ دریاب

به‌ فدای لب‌ خشکت که‌ هنوز هست تشنه آب